What the hell?

Właśnie świętuję sobotnie popołudnie leżąc z totalną depresją i bułą w ręce i postanawiam poprawę, ale... Czy jutro naprawdę będzie lepiej? Czy nagle będę miała wokół siebie osoby, które się ode mnie nie odwrócą w obliczu głupich plotek, natknę się na miłość swojego życia, przywitam się z idealną rodziną albo chociaż zobaczę w lustrze płaski brzuch? Nie. Wszystko będzie dokładnie tak jak dzisiaj. Będę słuchać piosenek o miłości, oglądać teledyski na których toczą się wspaniałe imprezy i będę sama. Ja i jedzenie, wiecznie to samo. Apotem spotkam się z kimś kogo nawet nie lubię przylepię sztuczny uśmiech i znów wszystko będzie takie zajebiste. Koniec, kurwa. Już tak nie mogę, w tej całej sztuczności. Przepraszam was za ten dzisiejszy post, ale generalnie rzecz biorąc czuję się dość podle. Miałam napad jak się już pewnie domyśliłyście i kilka problemów towarzysko-rodzinnych. Oh i moja najlepsza przyjaciółka ma idealnego chłopaka i druga właśnie zaczęła kręcić z idealnym chłopakiem. Umrę w samotności i 22 koty zjedzą moje wnętrzności.
P.S. Mój idealny chłopaku, sto lat z okazji rocznicy twojego związku. Szkoda, że jak się zaczynał to jeszcze ze sobą kręciliśmy.
Miłego października wszystkim!